உயிருணர்ந்த மொழி

தமிழெழுத்தில்
ஒரேழுத்து குறைவதை
உன் இன்மை உணர்த்திச்சென்றது..

என் எழுத்தில்
உயிர்மட்டும் குறைவதாய்
என் கவிதை இடித்துரைத்தது...

"நீ" அருகிலின்றி
என் தமிழ் மட்டும்
உயிருணர்ந்து இசைத்திடுமோ?? 

என் அம்மா எழுதியதாய்..

புது நெல்லும் புது நாத்தும்
பசும்மஞ்சள் பசுஞ்சாணம்
புடிச்சு வெச்ச பிள்ளையாரும்

தாத்தன் கொண்டுவந்த
பொங்கச்சீர் பானையும்
வேம்பும் ஆவரம்பூவும்
சேர்த்து கட்டிவெச்ச காப்பும்

கணு பார்த்து வாங்கிவெச்ச
இருசோடி செங்கரும்பும்
செம்மண் கரைகட்டி
பச்சரிசி கோலமிட்டு
சீரமைச்ச வாசலும்

உன்ன காணாமத் தேடுதடி
என் கண்ணாணக்  கண்ணம்மா
விடியலும் கூடத்தான்
கொஞ்சம் மங்கலாய்க்
காணுதடி


வீடு நிறைக்க
சொந்தமிருந்தும்
விருந்தோம்ப பந்தமிருந்தும்
கைக்கெட்டா தூரத்திலே
கனவுபோல் நீயிருக்க

வெறிச்சோடியிருக்கும் வீட்டுக்குள்ள
பொங்கலென்ன தீவுளி என்ன
வருஷத்துக்கு ஒருமுறை
நீ வரும் நாளுக்காக
நித்தம் நித்தம்
காத்திருக்கேன்..

சந்திக்கும் வரையில்..

முடிந்தவரை இறுக்கிக்கோர்த்தும் 

நழுவிச்சென்ற விரல்களை 

மீண்டும் இழுத்துக்கொள்ள 

ஏனோ முடியவில்லை 

பிரிந்துசெல்கையில்  இட்ட 

முத்திரையின் அழுத்தம் கூடியது..

உன் இதழ்களாலும் 

என் கன்னத்தின் 

கண்ணீர் வரிகளாலும்..

அறையெங்கும் கலைக்கமுடியாதபடி
உன் அடையாளங்கள்..
அழுக்குப் போர்வைகூட
உன் ஸ்பரிசம் தொட்டதால்
அருகிலேயே..

சாயம் ஏறிய
தேநீர் கோப்பைக்கும் தெரியும்
பசலை படர்ந்ததால்
அவை தீண்டதகாதன
ஆகிவிட்டதை..

போதாக்குறைக்கு
இந்த நெட்டை மரங்கள் வேறு..
மொட்டையாய் நின்று
என் தனிமைக்கு
பாரம் ஏற்றி...

மறுமுறை உன்னைக்
காணும் வரையிலும்
இரவுகள் விடியாமற்
போகக்கடவது!!!

கேட்கும் வரங்களெல்லாம்
கிடைக்கின்றனவோ
இட்ட சாபம் மட்டும்
பலித்திட??

மறுபடியும்
நாட்காட்டியும்
நானும் மட்டும்!!!